Delenda est  | ΠΡΕΜΙΕΡΑ

«Μην ξεχάσεις να πεις στο περίστροφο:
χάρηκα για τη γνωριμία αλλά νομίζω
πως σας έχω ξανασυναντήσει.»

—André Breton

Δανειζόμενη τον τίτλο του γνωστού διηγήματος επιστημονικής φαντασίας του Poul Anderson και έμμεσα την παραπομπή στη λατινική φράση “Carthago delenda est” (Η Καρθαγένη πρέπει να καταστραφεί) από την ιστορία των πολέμων ανάμεσα στους Φοίνικες και τους Ρωμαίους, η χορογράφος Μαργαρίτα Τρίκκα ερευνά τη διαδικασία της εναντίωσης και τους ρόλους που τη συγκροτούν. Όπως σημειώνει η ίδια, «ο αγώνας του αδύναμου ενάντια στον δυνατό ενέχει εξαρχής τη γελοιότητα και ταυτόχρονα είναι η πιο αξιοπρεπής πράξη του κόσμου». Μέσα από την ιστορία των όπλων και τον αντίκτυπό της στους ανά τους αιώνες πολέμους, την έρευνα για την ήττα των ανθρώπων στα κινήματα αλλά και στον έρωτα, η χορογράφος χρησιμοποιεί το στερεοτυπικό δίπολο αδύνατος - δυνατός και δημιουργεί ένα ντουέτο μάχης.

Θα δικαιωθεί το στερεότυπο; Ανήκει στους δυνατούς η νίκη;
Αν η ιστορία γράφεται από τους νικητές, ποια ιστορία γράφουν οι ηττημένοι;

Το έργο Delenda est τοποθετεί δύο ανθρώπους επί σκηνής: από τη στιγμή που θα συστηθούν, βρίσκονται σε κατάσταση μάχης. Έχουν και οι δύο τον ίδιο στόχο: ο Άλλος πρέπει να καταστραφεί. Ο αυτοσκοπός γίνεται και μονόδρομος καθώς ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Άρρηκτα δεμένοι σε μια μάχη που είναι πάντοτε παρούσα, έρχονται αντιμέτωποι με το γελοίο και με τη ματαιότητα, όμως είναι ρεαλιστές: αποζητούν το αδύνατο και το ξέρουν. Προχωρούν προς τη στιγμή της ήττας τους, εκείνη τη ρωγμή στον χρόνο που είτε με πάταγο είτε αθόρυβα σημαδεύει τον άνθρωπο. Για να ακολουθήσει μετά η ησυχία, η άπνοια.

Χορογραφία: Μαργαρίτα Τρίκκα
Δραματουργία: Δήμητρα Μητροπούλου
Μουσική: Sancho 003 (Φώτης Σιώτας - Κώστας Παντέλης)
Σκηνικά/Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βίντεο/Φωτογραφίες προωθητικού υλικού: Μάνος Αρβανιτάκης
Ερμηνεία: Κάντυ Καρρά, Κατερίνα Σπυροπούλου

Διάρκεια έργου: 20'

(T)here and After

Το να χορεύεις στην άκρη – στο τέλος – του κόσμου σημαίνει να κατοικείς το επισφαλές όριο ανάμεσα στη δυστοπία και την ουτοπία. Το έργο (T)here and Afterδιαχειρίζεται την αγωνία αυτής της κατοίκησης την εποχή της Ανθρωπόκαινου, δηλαδή της γεωλογικής περιόδου όπου ο άνθρωπος άλλαξε με τρόπο καταστροφικό και αναπόδραστο τον πλανήτη Γη.

Η χορογράφος Alexandra Waierstall, σε συνεργασία με την εικαστικό Μαριάννα Χριστοφίδη, τον μουσικό-συνθέτη HAUSCHKA (Volker Bertelmann) και επτά χορευτές, φαντάζεται το σύμπαν ‘εκεί και μετά’ το σημείο χωρίς επιστροφή, δημιουργώντας εναλλακτικές μορφές ζωής και κίνησης σε ένα ρέον σύστημα αλλαγών και μεταμορφώσεων. Προτείνοντας για τον θεατή τον ρόλο του εξερευνητή, το έργο δομεί ένα μέλλον ατελεύτητο, πρόσφορο στην ανακάλυψη και κατανόηση. Η ποιητική της πρότασης αυτής απαιτεί αποδέκτες τολμηρούς και πρόθυμους να ανταποκριθούν στην αισιοδοξία της, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις του παρόντος.

Αν οι άνθρωποι δεν είναι παρά υποκείμενα σε έναν κοσμικό αλγόριθμο, καταδικασμένα να εκτελούν πανικόβλητα προδιαγεγραμμένες διαδρομές, ποια και τι είναι τα όντα που θα κατανοήσουν τη δυναμική ενός άπειρου και άναρχου σύμπαντος; Πώς συνδέονται και επικοινωνούν; Τι ανθρώπινο έχει επιβιώσει μέσα τους;

100.000.000 χρόνια από τώρα ένας περίεργος εξερευνητής φτάνει τυχαία στον πλανήτη… και έτσι το μέλλον (ξανα)ξεκινά…

Σύλληψη – χορογραφία: Alexandra Waierstall
Μουσική: HAUSCHKA
Εικαστικός: Μαριάννα Χριστοφίδη
Συνδημιουργοί & Ερμηνευτές: Eldad Ben Sasson, Dani Brown, Damien Fournier, Γεώργιος Κοτσιφάκης, Χάρης Κούσιος, Martyna Lorenc, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Anna Pehrsson, Ευαγγελία Ράντου, Emmi Väisänen
Ερμηνεία σε αυτή την παράσταση: Eldad Ben Sasson, Γεώργιος Κοτσιφάκης, Χάρης Κούσιος, Martyna Lorenc, Anna Pehrsson, Ευαγγελία Ράντου, Emmi Väisänen
Σχεδιασμός φωτισμών: Alexandra Waierstall, Ansgar Kluge
Sound design: Michael Buchholz
Σκηνικά/Κοστούμια: Alexandra Waierstall, Horst Weierstall
Διεύθυνση: Judith Jaeger 

Παραγωγή: Alexandra Waierstall
Συμπαραγωγή: tanzhaus nrw, Dance Ireland, Dance Gate Lefkosia Cyprus
Με την υποστήριξη των: Υπουργείο Οικογένειας, Παιδιών, Νεολαίας, Πολιτισμού και Αθλητισμού της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, Kulturamt der Landeshauptstadt Düsseldorf, NATIONALES PERFORMANCE NETZ (NPN) Coproduction Fund for Dance (που χρηματοδοτείται από τον Ομοσπονδιακό Επίτροπο Πολιτισμού και Μέσων, βάσει απόφασης του Γερμανικού Κοινοβουλίου) , Kunststiftung NRW
Με την υποστήριξη του: Garage Performing Arts Center

Με την υποστήριξη του: NATIONALES PERFORMANCE NETZ (NPN) International Guest Performance Fund for Dance (που χρηματοδοτείται από τον Ομοσπονδιακό Επίτροπο Πολιτισμού και Μέσων)

Διάρκεια έργου: 55'

Hugin/Munin

Στη σκανδιναβική μυθολογία, Χούγκιν και Μούνιν ονομάζονται τα δύο κοράκια αγγελιαφόροι και συμβουλάτορες του Θεού Όντιν, τα οποία εποπτεύουν το Μίντγκαρντ, το βασίλειο των ανθρώπων. Με ονόματα που σημαίνουν «σκέψη» και «μνήμη» αντίστοιχα, τα δύο ζώα συμβολίζουν τα καταστατικά στοιχεία του ‘βλέμματος’, της εποπτείας, και τη δύναμη του ανθρώπινου Λόγου να συλλαμβάνει τον κόσμο με όρους συμβιωτικής κατανόησης.

Το έργο Hugin/Munin του Ταϊβανέζου χορογράφου Po-Cheng Tsai, το οποίο έχει διακριθεί με πολλά διεθνή βραβεία και αντλεί από τη φόρμα του χοροθεάτρου, επικαλείται τη ζωοτροπική αυτή μεταφορά και τη μυθοπλαστική παράδοσή της ώστε να εξερευνήσει εννοιολογικά και κινησιολογικά τα πεδία στα οποία ενεργούν η σκέψη και η μνήμη και τους τρόπους με τους οποίους ορίζουν τη ζωή και σχηματίζουν την ιστορία.

Χορογραφία: Po-Cheng Tsai
Ερμηνεία: Sheng-Ho Chang, Chien-Chih Chang 
Σχεδιασμός φωτισμών: Otto Chang

Διάρκεια: 10'

Half the Truth  | ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Λόγω
της ευφυΐας τους,
της δεξιοτεχνία τους
και της πεποίθησής τους πως το ανθρώπινο σώμα έχει τη δύναμη να εκφράσει συναισθήματα,
δεν φοβούνται να ερμηνεύσουν, να νιώσουν, να ιδρώσουν και να ρισκάρουν.
Η πεμπτουσία αυτής της παράστασης είναι το Σώμα που δεν ξέρουμε.

Δεν πρόκειται καθόλου για την απόκτηση γνώσης.

Αυτή η παράσταση είναι ένας μηχανισμός χαρτογράφησης του Άγνωστου.
Δεν αφορά αυτό που προσχεδιάζουμε, αυτό που συλλαμβάνουμε με τη λογική.

Αφορά αυτό που παραμένει μυστήριο.

Είναι τα σώματά τους στα όρια του Αδύνατου.
Εκεί όπου η υπερβολή δεν τους αρκεί για να βρίσκονται επί σκηνής.

— Jozef Frucek

Δημιουργία & ερμηνεία: Λίντα Καπετανέα, Edivaldo Ernesto
Δραματουργία & Σκηνογραφία: Jozef Frucek
Μουσική σύνθεση: Βασίλης Μαντζούκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλης
Ηχοληψία: Χρήστος Παραπαγκίδης
Κοστούμια: Beate Borrmann
Φωτογραφία & βίντεο: Mike Rafail
Σχεδιασμός παραγωγής: Κωνσταντίνος Σακκάς
Διεύθυνση παραγωγής: Delta Pi
Παραγωγή: ROOTLESSROOT
Διανομή: LIARTEM s.r.o.
Με την υποστήριξη: του ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού 

Διάρκεια έργου: 60'

Body Monologue  | ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Το νέο αυτό έργο τοποθετεί το σώμα σε θέση προτεραιότητας, διάρκειας και ισχύος. Εστιάζοντας στις δυνατότητες της κίνησης, το Body Monologue προσπαθεί να φανταστεί εναλλακτικούς χώρους και τρόπους ενεργοποίησης του σώματος. Από πόσες πλευρές μπορεί να δει κανείς το σώμα και σε πόσες μορφές δύναται να αναπλασθεί; Οι παραπάνω προβληματισμοί τροφοδοτούν την κινησιολογική διερεύνηση των φυσικών ορίων του ανθρώπινου σώματος και προτείνουν μια φαντασιακή ανάγνωση που ενδεχομένως ξεπερνά τα όρια αυτά.

Εμπνευσμένο από τη δυναμική λειτουργία του μονολόγου στο θέατρο αλλά και στην πραγματικότητα, το έργο αναθέτει τη μακρά και ανεμπόδιστη αφήγηση στο σώμα και έτσι προκαλεί τον θεατή να βιώσει το ενδεχόμενο της επικοινωνίας που παράγεται με τον τρόπο αυτό.

Σύλληψη & Χορογραφία: Αναστασία Βαλσαμάκη
Συνδημιουργία & Ερμηνεία: Γαβριέλα Αντωνοπούλου
Μουσική: Κωνσταντίνος Μπακογιάννης

Διάρκεια έργου: 20'

Floating Flowers

Το συγκεκριμένο έργο του Ταϊβανέζου χορογράφου Po-Cheng Tsai αποτελεί φόρο τιμής στον πατέρα του, αντλεί από τη θρησκευτική παράδοση της χώρας του και αναμοχλεύει τις παιδικές του αναμνήσεις από την οικογενειακή συμμετοχή στην τελετή που ανοίγει τον Μήνα των Φαντασμάτων, έβδομο μήνα του σεληνιακού ημερολογίου στη Νοτιοανατολική Ασία. Το έθιμο των Υδάτινων Φανών (Water Lanterns) είναι ένα πανάρχαιο τελετουργικό που γιορτάζεται ακόμη ως μέσο σύνδεσης των κόσμων ζωντανών και νεκρών αλλά και τρόπος διάσωσης της σπουδαίας παράδοσης δημιουργίας των ντελικάτων χάρτινων φαναριών που κατασκευάζονται ώστε να επιπλέουν όπως τα υδρόβια λουλούδια.

Με τον χαμό του πατέρα του από καρκίνο ο Po-Cheng Tsai σταμάτησε για αρκετά χρόνια να συμμετέχει στο φεστιβάλ των Υδάτινων Φανών υποκύπτοντας στη συνειδητοποίηση μιας προδιαγεγραμμένης, μοιραίας και αναπόφευκτης πραγματικότητας. Συναντώντας πρόσφατα την αναπαράσταση ενός τέτοιου φαναριού σε επιτοίχιο γκράφιτι, ο Tsai κατακλύστηκε από τις αναμνήσεις της εποχής όπου με την παρότρυνση του γονιού του έγραφε τις ευχές του στα χάρτινα πέταλα, βέβαιος ότι αυτή η πράξη πίστης και το αποτροπαϊκό τελετουργικό της μπορεί να επηρεάσει θετικά το μέλλον.

Προκειμένου να διαχειριστεί τον θυμό, τη θλίψη και την αδυναμία που γεννά η ανακάλυψη της ευθραυστότητας της ζωής, ο δημιουργός έφτιαξε το έργο Floating Flowers. Πρόκειται για μια ύστατη προσφορά στο παρελθόν αλλά και πράξη απελευθέρωσης από το φάντασμά του. Μέσα από την επίκληση και αναγνώριση του παρελθόντος αυτού, και αναπτύσσοντας ένα είδος ποιητικής της αδυναμίας, ο χορογράφος στοχάζεται πάνω στην κοινή ανθρώπινη μοίρα και τον αγώνα για αυτοσυνειδησία και ευτυχία.

Άραγε, είμαστε εμείς που φτιάχνουμε τη ζωή ή εκείνη που μας παρασύρει στη ροή της;

Χορογραφία: Po-Cheng Tsai
Ερμηνεία: Sheng-Ho Chang, I-Han Huang
Σχεδιασμός φωτισμών: Otto Chang

Διάρκεια αποσπάσματος έργου: 10'

Συναντήσεις (Αθήνα)  | ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Θέλοντας να δημιουργήσει ένα συλλογικό βίωμα που υμνεί τη διαφορετικότητα και επαναπροσδιορίζει την έννοια της δύναμης και της ομορφιάς, η χορογράφος Ερμίρα Γκόρο δημιουργεί ‘συναντήσεις’ πολύ διαφορετικών μεταξύ τους ατόμων –διαφορετικού φύλου, εθνικότητας, σωματότυπου, ηλικίας, ικανότητας– σε μια απόπειρα να ακυρώσει τη στερεοτυπική ταύτιση του χορευτή με ένα σώμα νεανικό, μυώδες, γυμνασμένο, «τέλειο». Ταυτόχρονα το έργο προτείνει μια σειρά ερωτήματα:

Πώς επιτελείται ή εμπλουτίζεται μια κίνηση από τις ιδιαιτερότητες που φέρει κάθε σώμα;

Πώς μεταμορφώνεται ένα «απαίδευτο» σώμα από μια κίνηση ή έναν ρυθμό που δεν ανήκει στο καθημερινό του λεξιλόγιο;

Τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει η σχεδόν ηδονοβλεπτική ταύτιση θεατή - χορευτή;

Μέσα από την εξερεύνηση της ατομικότητας και της προσωπικής κινησιολογικής έκφρασης, καθώς και από την ποικιλία και διαφορετικότητα των σωμάτων των ερμηνευτών, ορισμένοι από τους οποίους ερασιτέχνες, οι Συναντήσεις οδηγούν τον θεατή να διακρίνει συναισθητικά πάνω στη σκηνή στοιχεία του δικού του εαυτού και να αναθεωρήσει τι σημαίνει ‘σωστό’ και ‘κατάλληλο’.

Το εγχείρημα έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς προσπαθεί να καταργήσει το σχίσμα που ανοίγεται μεταξύ κοινού και ερμηνευτών, όταν η δεξιοτεχνία, η εκφραστικότητα και η εργασία του σώματος συγχέεται με τη σωματική ρώμη και νεότητα. Τελικά οι Συναντήσεις δημιουργήθηκαν για να προτείνουν τον χορό ως κατεξοχήν εμπειρία της κοινότητας όταν αυτή συνέχεται από την επιθυμία των μελών της να είναι άλλοι, μαζί.

Σύλληψη, Χορογραφία: Ερμίρα Γκόρο
Δραματουργία: Αναστάσιος Κουκουτάς
Μουσική Σύνθεση: Underwater Chess 
Σχεδιασμός Φωτισμού: ΤΒΑ
Βοηθοί Χορογράφου: Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Γιάννης Καρούνης
Υπεύθυνη Παραγωγής: Μαρία Βασαριώτου
Επιμέλεια Παραγωγής: Κωνσταντίνος Σακκάς
Παραγωγή: Delta Pi
Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελιδάκης, Πολυξένη Αλεξίου, Γεωργία Αλιφέρη, Νεφέλη Ανανιάδη, Νατάσα Αρέθα, Μαίρη Γεωργιοπούλου, Λένα Γιάκα, Νικολέττα Γιαλελάκη, Κατερίνα Γεβετζή, Martina Gomez, Κάτια Γκουλιώνη, Μερσιάννα Ελευθεριάδου, Τάσσος Ζιάκκας, Βάσια Ζορμπαλή, Εύη Θανέλλα, Iσιδώρα Ισιδωρίδη, Ελευθερία Καζάνα, Μαρία Κακολύρη, Σώτη Καλλία, Ζήνων Κάλφας, Σωτήρης Καραγιάννης, Έφη Καραγιαννοπούλου, Λία Αγλαΐα Καράμπελα, Ιωάννης Καρούνης, Ελευθερία Κοντογιώργη, Νίκη Κουφονίκου, Θάνος Κώτσης, Αναστάσιος Λιναρδόπουλος, Aulona Lupa, Μαριάννα Μακρή, Ισαβέλλα Μαργάρα, Βάσω Μορφιαδάκη, Mabel Mosana, Μάγδα Μόσχου, Μαρίνα Μπάμπαλη, Βασιλική Μπέκα, Σπύρος Μπεκιάρης, Ζωή Μπογέα, Flavio Neagu, Στράτος Παπαδέλης, Μαρία-Χριστίνα Παπαχρονοπούλου, Αρετή Πετροπούλου, Παναγιώτης Πολίτης, Fredalyn Resurreccion, Γιάννης Σιάμπαλιας, Μαργαρίτα Σιμοπούλου, Όλγα Σπυράκη, Aντώνιος Σταμόπουλος, Νεφέλη Σταμούλη, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Αυγουστίνα Στυλιανού, Μαρία Σωτηροπούλου, Ελευθερία Σωτήρχου, Ρίνος Τζάννης, Ιωάννα Τόλιου, Πίνδαρος Τοπούζης, Λήδα Τουλουμάκου, Aγγελική Τσούπρα, Λία Χαμηλοθώρη, Διονυσία Χασάπη, Φαίη Χατζή, Βιβή Χριστοδουλοπούλου

Διάρκεια έργου: 40'

Now, before we get too old

Το σόλο του Ισπανού χορογράφου Jesús Rubio Gamo είναι μια υπαρξιακή ωδή στον χρόνο και στην παράλογη επιθυμία του ανθρώπου να χαλιναγωγήσει το ραγδαίο πέρασμά του σχεδιάζοντας τη ζωή ως έναν τρόπο μέτρησής του. Ο χορός είναι ο προστατευμένος/αναστοχαστικός τόπος όπου τα συναισθήματα μπορούν να κυριαρχήσουν χωρίς φθορά, η απόλαυση να αποκτήσει νωχελικά χαρακτηριστικά, το σώμα να δοξάζεται ες αεί και ο φόβος του θανάτου να ησυχάσει.

Διανύοντας το δεύτερο μισό της τέταρτης δεκαετίας της ζωής του, ο καλλιτέχνης μοιράζεται το προσωπικό του βίωμα εξετάζοντας ταυτόχρονα την αναγωγή του στο πεδίο του κόσμου (της χώρας του, της Ευρώπης, του πλανήτη), ο οποίος γερνά γιατί δεν βρίσκει τρόπους να βοηθήσει όσους αισθάνονται χαμένοι εντός του. Με τον δικό του τρόπο ο Gamo προτείνει το παράδοξο μιας παύσης εν κινήσει:

«Είμαι 35. Αυτά τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα για μένα. Η Ευρώπη είναι ένα μέρος τρελό. Αισθάνομαι χαμένος. Οι φίλοι μου αισθάνονται χαμένοι. Μεγαλώνουμε. Ίσως παραείμαστε ήδη μεγάλοι για να εξακολουθούμε να χορεύουμε. Όμως χορεύουμε. Κοιμόμαστε την ημέρα και βγαίνουμε τη νύχτα σε μια προσπάθεια να μην αναλογιζόμαστε την κατάσταση των πραγμάτων. Όλα προχωρούν τόσο γρήγορα…»

Χορογραφία, ερμηνεία: Jesús Rubio Gamo
Μουσική: Ryuichi Sakamoto
‘Τρίτο μάτι’: Marta Alonso, Elena Córdoba
Σχεδιασμός φωτισμών: Carmen Martínez
Κοστούμια: Naldi Fernandes
Φωτογραφίες: Gaby Maciel

Διάρκεια έργου: 40'

Πολήττες  | ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Μια τραγωδία που δεν λέγεται, μόνο χορεύεται.

Δεν χάσαμε επειδή μας άξιζε,
αλλά επειδή καταφέραμε ν’ αφουγκραστούμε
τη σιωπή των καιρών μας.
Και μείναμε «όρθιοι και μόνοι μέσα στη φοβερή ερημιά του πλήθους»*
να κοιτάμε τα κατορθώματα της ιστορίας μας.

* Μ. Αναγνωστάκης

Το νέο έργο της Πατρίσια Απέργη ερευνά, όπως και τα προηγούμενα, τη διαμόρφωση του ιστορικού υποκειμένου μέσα από συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές διεργασίες. Παρότι διαμορφώνεται από την εμπειρία της Ελλάδας, χώρας καταγωγής της χορογράφου, το έργο αναπτύσσεται με αναφορά κάθε κοινωνία σε συνθήκη και χρόνο κρίσης. Όπως σημειώνει η ίδια:

Πώς είναι να είσαι πολίτης μιας χώρας που χάνει;

Τι είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις: τον θυμό, τον φόβο ή την ήττα;

Τι έχει μεγαλύτερη αξία: η μάχη ή το αποτέλεσμα;

Μπορείς να γίνεις ήρωας μέσα από μια αποτυχία;

Σήμερα για ποιους πολίτες θα ψάλλουμε κλέα ανδρών;

Για την ανάπτυξη της κίνησης η Απέργη και οι συνεργάτες της μελέτησαν την έννοια και τους τρόπους του θρήνου στον χορό της αρχαίας τραγωδίας, προσπαθώντας να μεταφέρουν τη θρηνητική χορευτική παράσταση/κατάσταση/αναπαράσταση σε σύγχρονα πλέγματα πολιτών που βρίσκονται ενώπιον της ήττας και του φόβου. Η ομαδική αυτή συνθήκη του θρήνου είναι μια ριζοσπαστική αντιμετώπιση του ίδιου του φαινομένου της απώλειας. Όπως ισχυρίζεται η παράσταση, καταλαμβάνοντας τον χώρο της απώλειας κατακτούμε την τέχνη της παρηγορίας, και σε συλλογικό επίπεδο αναγνωρίζουμε τη σοφία της από κοινού ανάκαμψης και αλλαγής.

Αντλώντας εξίσου τα υλικά του από νεότερους ιστορικούς και λογοτέχνες (Edouard Said, Δημήτρης Δημητριάδης, Edouard Glissant, Κωστής Καρπόζηλος κ.ά), το έργο Πολήττες εμφανίζεται με έναν τίτλο- λογοπαίγνιο προκειμένου να επισημάνει τις κοσμογονικές αλλαγές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, την καταστρατήγηση της έννοιας και των δικαιωμάτων του πολίτη κάτω από την προσφυγική κρίση και τις συντηρητικές πολιτικές που καταπιέζουν κάθε είδους μειονότητες.

Η κληρονομιά των ελληνικών μύθων και του δράματος επεκτείνεται μέσα από την αντίληψη μιας ποιητικής πολιτικής η οποία αναγνωρίζει τις ανάγκες των αναδυόμενων κοινωνιών, όπου οι τάξεις μετατοπίζονται, οι έμφυλες ταυτότητες επαναπροσδιορίζονται και οι ατομικότητες, μέσα από την ψυχολογική και σωματική καταπόνηση, αμβλύνονται.

Σε αυτές τις αταυτοποίητες ακόμη κοινωνίες, οι σύγχρονοι πολίτες του κόσμου, ακούν τους τελευταίους ήχους του γνώριμου και μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τη γονιμοποιητική, οργανική παρουσία του χάους. Στέκονται μπροστά στην αδήριτη ανάγκη να επινοήσουν νέους ήχους, νέες εικόνες και άλλες γλώσσες για να περιγράψουν την πραγματικότητα που έρχεται.

Σύλληψη-Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Σύμβουλος Δραματουργίας: Tζωρτζίνα Κακουδάκη
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί : Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός χορογράφου: Δημήτρης Οικονομίδης
Σχεδιασμός προωθητικού υλικού: Καλλίνα Κυρατσούλη
Φωτογραφία: Tάσος Βρεττός
Ερμηνεία- Δημιουργική Επεξεργασία: Ηλίας Χατζηγεωργίου, Εύα Γεωργιτσοπούλου, Alex Gotch, Λαμπρινή Γκόλια, Ραφαήλ Μπουμπουχερόπουλος
Το έργο έχει επιχορηγηθεί από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Διάρκεια έργου: 60'